شیوع اختلالات شنوایی بین کودکان ۶-۳ ساله مهدکودک های شهر تهران

سابقه و هدف: هر گونه نقص قابل توجه در عملکرد حس شنوایی، مشکلاتی را در برقراری ارتباط و سازگاری با محیط ایجاد می کند. هدف از انجام این مطالعه، تعیین شیوع اختلالات شنوایی در کودکان 3 تا 6 ساله مهدکودک های شهر تهران در سال 1391 بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی به روش مقطعی بود که بر روی 897 کودک (465 دختر و 432 پسر) صورت گرفت. نمونه گیری به صورت تصادفی انجام شد. پس از تکمیل برگه آگاهی از وجود کم شنوایی توسط والدین و مربیان، معاینه اتوسکوپی، غربالگری تون خالص و آزمون ایمیتانس صورت گرفت. یافته ها: از بین نمونه ها 3/12 درصد ناهنجاری مجرای گوش، 3/21 درصد اختلال پرده تیمپان، 4/20 درصد تمپانوگرام ناهنجار، 6/27 درصد عدم وجود رفلکس صوتی و 3/13 درصد کم شنوایی داشتند. کم شنوایی در 7/11 درصد از نوع انتقالی، در 2/1درصد از نوع حسی- عصبی و در 4/0 درصد از نوع آمیخته بود. کم شنوایی در 3/13 درصد از کودکان از نوع کم شنوایی خفیف تا متوسط گزارش گردید و موردی از کم شنوایی شدید تا عمیق مشاهده نشد. 244 نفر از کودکان (2/27 درصد) نیازمند اقدامات درمانی و 18 نفر (2 درصد) نیازمند اقدامات توان بخشی بودند. میزان آگاهی والدین و مربیان از وجود کم شنوایی به ترتیب 2/2 و 9/0 درصد بود که در سطح پایینی قرار داشت. استنتاج: نظر به وجود درصد بالایی از کودکان نیازمند به اقدامات درمانی، تأثیر اختلالات شنوایی بر یادگیری کودکان در سنین پایین و اهمیت تشخیص و مداخله زودهنگام در موارد وجود کم شنوایی، اجرای برنامه های توان بخشی شنوایی، آگاه نمودن مسؤولین، مربیان مهدکودک ها و والدین کودکان و انجام دوره های برنامه غربالگری شنوایی در سنین پایین پیشنهاد می شود.